Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

{Γράμμα σε μια νεράιδα}

Τρεις πράσινες σελίδες σε ένα πράσινο τετράδιο, ακριβώς μετά τη σελίδα με τη λεβάντα. Λουίζα. Κάτι από λ, τέλος πάντων.

Αγαπημένη μου νεράιδα,

θέλω επιτέλους να νιώσω πως μ'αγαπούν. Για μια φορά. Ξέρω πως έχω την αγάπη της οικογένειάς μου, αλλά να...ζητάω...κάτι παραπάνω. Κάποιον που θα με αγαπήσει όχι επειδή είμαι αίμα του και είναι υποχρεωμένος, αλλά επειδή θα δει σε μένα κάτι που να αξίζει να αγαπηθεί.

Είμαι σε αυτόν τον κόσμο σχεδόν 16,5 χρόνια, και ποτέ κανείς δεν το έχει κάνει. Όλοι φεύγουν, αγαπημένη μου νεράιδα. Όλοι φεύγουν. Κάθονται ίσα-ίσα ώσπου να δεθώ και να νιώσω ασφάλεια, και μετά εξαφανίζονται. Δεν έχω φίλους, όλοι έχουν φύγει...για κανέναν δεν είμαι αρκετά καλή ώστε να με αγαπήσει. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν...

Βέβαια, έχω συνηθίσει. Ξέρω πως μόλις δεθώ με κάποιον και τον θεωρήσω φίλο μου θα μου γυρίσει την πλάτη, και το έχω συνηθίσει. Δεν με πειράζει πια.

Συνειδητοποιώ τώρα πως αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει. Συνειδητοποιώ τώρα πως κάθε φορά που το λέω αυτό στον εαυτό μου, είναι για να τον καθησυχάσω. Για να νομίζει πως όλα είναι καλά, και να απαλύνω τον πόνο. Το κενό, όμως, μεγαλώνει, μεγαλώνει επικίνδυνα.

Ζηλεύω τόσο όταν βλέπω έξω παρέες, να κάνουν βόλτες, να μιλάνε, να γελάνε. Να γελάνε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και ζηλεύω τόσο, θέλω κι εγώ μια φίλη, που θα είναι δεδομένο ότι θα καθίσουμε μαζί στο θρανίο ή θα περάσουμε μαζί το Σαββατοκύριακό ή...

Κουράστηκα τη μοναξιά, αγαπημένη μου νεράιδα. Δεν θέλω κάποιον να απαλύνει το κενό μέσα μου. Θέλω κάποιον να το εξαφανίσει. Για πάντα. Γιατί κουράστηκα. Όταν το κενό αυτό εξαπλωθεί τόσο, που δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά αυτό, τι θα κάνω τότε, νεράιδα; Είναι τόσο παράλογο αυτό που ζητάω; Λίγη αγάπη; Βέβαια, η αγάπη δεν αγοράζεται και δεν εξαναγκάζεται...

Απόψε το βράδυ, νεράιδά μου, η δύναμή σου είναι μεγάλη. You are a fairy, you belong to the downworlders. Down=dark. Σήμερα είναι η νύχτα των Σκοτεινών Κάστερ.

Τώρα, που κάθομαι ξαπλωμένη στα κεραμίδια  με μοναδικό φως την Πανσέληνο, νιώθω την ανάγκη για αγάπη μεγαλύτερη από ποτέ. 

Αγαπημένη μου νεράιδα, ίσως να μην μου δώσεις σημασία. Ίσως δεν χρειάζομαι ελπίδες. Μετά την Πανσέληνο, όμως, το φεγγάρι θα κυλήσει και θα φτάσει στην Νύχτα των Φωτεινών. Και τότε ίσως τα όνειρα πραγματοποιηθούν.

Αγαπημένη μου νεράιδα, μην με ξεχάσεις.


3 σχόλια:

Lisette de Lapin είπε...

Μα φυσικά και εχεις φίλους!Οι φίλοι δεν χρειάζεται να μένουν στην ίδια πόλη με εμάς...το μόνο που χρειάζεται είναι να μας καταλαβαίνουν και να μας αγαπούν ακριβώς όπως είμαστε<3
Κι έχεις πολλούς τέτοιους αληθινούς φίλους,πίστεψε με.Κι όσο μακριά κι αν είναι σε νοιάζονται και θα είναι πάντα εκεί για σένα!
Σε καταλαβαίνω μα μην ανησυχείς.Οι νεράιδες πότε δεν ξεχνάνε<3

Lost Dreamer είπε...

Χαχ το ξέρωω<3 Το κείμενο είναι αποτέλεσμα υπερβολικής σεληνίασης (υπάρχει τέτοια λέξη? :Ρ) *οσομ*

Σ'αγαπώ.<3

Lisette de Lapin είπε...

Δεν ξέρω αν υπάρχει η λέξη,πάντως το εχω πάθει:Ρ

Κι εγώ<3