Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

We never noticed the beauty because we were too busy trying to create it


 "Μιλάω σοβαρά, Τάλι" είπε η Σέι όταν βγήκαν από το νερό. " Η μύτη σου δεν είναι άσχημη. Μαρέσουν επίσης και τα μάτια σου."
"Τα μάτια μου; Τώρα τρελάθηκες τελείως. Είναι πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο."
"Ποιος το λέει αυτό;"
"Η βιολογία."
Η Σέι της πέταξε μια χούφτα νερό. "Δεν φαντάζομαι να πιστεύεις αυτές τις σαχλαμάρες - ότι υπάρχει μόνο ένας τύπος ομορφιάς κι όλοι είναι προγραμματισμένοι να συμφωνούν μ'αυτό;"
"Το θέμα δεν είναι να το πιστέψεις, Σέι. Το νιώθεις μέσα σου. Έχεις δει ωραίους. Είναι...είναι υπέροχοι."
"Είναι όλοι ίδιοι."
" 'Ετσι νόμιζα κι εγώ. Αλλά ο καθένας έχει τον τύπο του. Απλά έχουν αμβλυνθεί οι διαφορές γιατί δεν είμαστε όλοι τέρατα."
" Μα δεν είμαστε τέρατα, Τάλι. Είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι. Μπορεί να μην είμαστε εντυπωσιακά όμορφες, αλλά δεν είμαστε κούκλες μπάρμπι."
"Εντάξει, Σέι, αλλά υπάρχει και η ασχήμια μας. Δεν μπορείς να την αλλάξεις με ευχές, ή λέγοντας στον εαυτό σου πως είσαι ωραία. Γι'αυτό επινόησαν την επέμβαση."
"Σε όλη σου τη ζωή, βλέπεις μόνο ωραία πρόσωπα.Οι γονείς σου, οι δάσκαλοί σου, όλοι πάνω από τα 16 είναι ωραίοι. Αλλά δεν γεννιέσαι περιμένοντας μια τέτοια ομορφιά...σε προγραμματίζουν να πιστεύεις πως οτιδήποτε άλλο είναι άσχημο."
"Δεν είναι προγραμματισμός, είναι μια φυσική αντίδραση. Και, το πιο σημαντικό, είναι δίκαιο. Τον παλιό καιρό ήταν κάτι που αφηνόταν στην τύχη - άλλοι άνθρωποι ήταν όμορφοι, άλλοι κάπως όμορφοι και άλλοι άσχημοι σε όλη τους τη ζωή. Τώρα είναι όλοι άσχημοι...μέχρι να γίνουν ωραίοι. Δεν υπάρχουν χαμένοι."

Το απόσπασμα είναι από ένα βιβλίο που διαβάζω, για έναν κόσμο στον οποίο όλοι οι άνθρωποι, μόλις κλείσουν τα 16, υποβάλλονται σε μια επέμβαση που διορθώνει οποιαδήποτε ατέλεια και τους κάνει όμορφους. Όλοι έχουν μάθει να έχουν ως μοναδικό κριτήριο την ομορφιά και την εξωτερική εμφάνιση.

Νομίζω, αυτό συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Πάρα πολλοί άνθρωποι κρίνουν τον άλλο αποκλειστικά και μόνο από το πώς είναι εξωτερικά. Και δεν μιλάω για την πρώτη εντύπωση -για την οποία, ούτως ή άλλως, δεν έχεις κάτι άλλο να κρίνεις- αλλά γενικά. "Αυτή δεν είναι αρκετά όμορφη, δεν κάνουμε παρέα μαζί της." ή "Μα κοίτα τον πώς είναι, σιγά μην του μιλήσεις κιόλας". Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το τι υπάρχει κάτω από αυτό που φαίνεται. 

Ακόμα και στα παιδικά παραμύθια. Η πριγκίπισσα είναι καλή, άρα όμορφη. Η μάγισσα είναι κακιά, άρα άσχημη. Κι έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν με αυτό το πρότυπο.

"Εγώ φταίω για όλα. Έπρεπε να στο είχα πει νωρίτερα. Αν είχες περισσότερο χρόνο να συνηθίσεις στην ιδέα, ίσως..."
"Σέι, δεν θα συνήθιζα ποτέ στην ιδέα. Δεν θέλω να μείνω άσχημη σε όλη μου τη ζωή. Θέλω αυτά τα τέλεια μάτια και τα χείλια, θέλω να κόβεται η ανάσα σε όποιον με κοιτάζει. Και να με βλέπουν όλοι και να λένε "Ποια είναι αυτή;" και να θέλουν να με γνωρίσουν και να προσέχουν τι λέω."


Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

{Γράμμα σε μια νεράιδα}

Τρεις πράσινες σελίδες σε ένα πράσινο τετράδιο, ακριβώς μετά τη σελίδα με τη λεβάντα. Λουίζα. Κάτι από λ, τέλος πάντων.

Αγαπημένη μου νεράιδα,

θέλω επιτέλους να νιώσω πως μ'αγαπούν. Για μια φορά. Ξέρω πως έχω την αγάπη της οικογένειάς μου, αλλά να...ζητάω...κάτι παραπάνω. Κάποιον που θα με αγαπήσει όχι επειδή είμαι αίμα του και είναι υποχρεωμένος, αλλά επειδή θα δει σε μένα κάτι που να αξίζει να αγαπηθεί.

Είμαι σε αυτόν τον κόσμο σχεδόν 16,5 χρόνια, και ποτέ κανείς δεν το έχει κάνει. Όλοι φεύγουν, αγαπημένη μου νεράιδα. Όλοι φεύγουν. Κάθονται ίσα-ίσα ώσπου να δεθώ και να νιώσω ασφάλεια, και μετά εξαφανίζονται. Δεν έχω φίλους, όλοι έχουν φύγει...για κανέναν δεν είμαι αρκετά καλή ώστε να με αγαπήσει. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν...

Βέβαια, έχω συνηθίσει. Ξέρω πως μόλις δεθώ με κάποιον και τον θεωρήσω φίλο μου θα μου γυρίσει την πλάτη, και το έχω συνηθίσει. Δεν με πειράζει πια.

Συνειδητοποιώ τώρα πως αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει. Συνειδητοποιώ τώρα πως κάθε φορά που το λέω αυτό στον εαυτό μου, είναι για να τον καθησυχάσω. Για να νομίζει πως όλα είναι καλά, και να απαλύνω τον πόνο. Το κενό, όμως, μεγαλώνει, μεγαλώνει επικίνδυνα.

Ζηλεύω τόσο όταν βλέπω έξω παρέες, να κάνουν βόλτες, να μιλάνε, να γελάνε. Να γελάνε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και ζηλεύω τόσο, θέλω κι εγώ μια φίλη, που θα είναι δεδομένο ότι θα καθίσουμε μαζί στο θρανίο ή θα περάσουμε μαζί το Σαββατοκύριακό ή...

Κουράστηκα τη μοναξιά, αγαπημένη μου νεράιδα. Δεν θέλω κάποιον να απαλύνει το κενό μέσα μου. Θέλω κάποιον να το εξαφανίσει. Για πάντα. Γιατί κουράστηκα. Όταν το κενό αυτό εξαπλωθεί τόσο, που δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά αυτό, τι θα κάνω τότε, νεράιδα; Είναι τόσο παράλογο αυτό που ζητάω; Λίγη αγάπη; Βέβαια, η αγάπη δεν αγοράζεται και δεν εξαναγκάζεται...

Απόψε το βράδυ, νεράιδά μου, η δύναμή σου είναι μεγάλη. You are a fairy, you belong to the downworlders. Down=dark. Σήμερα είναι η νύχτα των Σκοτεινών Κάστερ.

Τώρα, που κάθομαι ξαπλωμένη στα κεραμίδια  με μοναδικό φως την Πανσέληνο, νιώθω την ανάγκη για αγάπη μεγαλύτερη από ποτέ. 

Αγαπημένη μου νεράιδα, ίσως να μην μου δώσεις σημασία. Ίσως δεν χρειάζομαι ελπίδες. Μετά την Πανσέληνο, όμως, το φεγγάρι θα κυλήσει και θα φτάσει στην Νύχτα των Φωτεινών. Και τότε ίσως τα όνειρα πραγματοποιηθούν.

Αγαπημένη μου νεράιδα, μην με ξεχάσεις.


Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

It has to do with magic. It always will.

Είναι περίεργο το πόσο και πώς μπορεί να σου αλλάξει εντελώς την ζωή κάτι φαινομενικά απλό, και τόσο συνηθισμένο.

Ένα φόρουμ, για παράδειγμα. Ένα από τα χιλιάδες, εκατομμύρια ίσως που υπάρχουν.

Πριν από 2 χρόνια, στις 5 Αυγούστου 2010, μια συνηθισμένη, ζεστή καλοκαιρινή μέρα σαν όλες τις άλλες συνηθισμένες, ζεστές καλοκαιρινές μέρες, με πήρε τηλέφωνο η θεία μου, που ήξερε πόσο κολλημένη είμαι με τον Χάρι Πότερ. Είχε μόλις διαβάσει σε μια εφημερίδα ένα αφιέρωμα για το καλύτερο φόρουμ της Ελλάδας, που ονομαζόταν... ΗarryWorld. Με το που το άκουσα, έτρεξα στον υπολογιστή, μπήκα στο ίντερνετ και πληκτρολόγησα την διεύθυνση που μου έδωσε. Ήταν ίσως μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου...

Αμέσως μαγεύτηκα. Θυμάμαι να παλεύω να κάνω τα 10 ποστ που απαιτούνταν για να μπω σε κοιτώνα, τα οποία μου φαίνονταν βουνό... Θυμάμαι να χάνομαι στο Αίθριο, στα τόπικ των βιβλίων και των ταινιών, στο Τσουκάλι. Θυμάμαι το ΠΜ που μου έλεγε πως μπήκα στο Ράβενκλοου. Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα χαμένη μέσα σε αυτόν τον μαγικό κόσμο, πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα καταφέρω να τον εξερευνήσω όλο. Θυμάμαι τις εβδομάδες που χρειάστηκα για να μάθω να ξεχωρίζω το τόπικ από το ποστ, τον μοντ από τον άντμιν, το spoiler από το quote.

Μέσα σε αυτό το φόρουμ βρήκα μια οικογένεια. Σε μια περίοδο που είχα τόσο πολύ ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου, ενώ στην εξω-φορουμική μου ζωή απλά δεν είχα, εδώ μέσα βρήκα. Βρήκα ανθρώπους που μπορώ, πολύ απλά, να αποκαλέσω Φ Ι Λ Ο Υ Σ. Δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά, αλλά ξέρω πως είναι πιο αληθινοί από τους περισσότερους γνωστούς μου. Ξέρω πως όταν με ρωτάνε τι κάνω, περιμένουν την απάντηση. Και νοιάζονται για το ποια θα είναι η απάντηση. Και χάρη σ'αυτούς, βρήκα τη δύναμη που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Αν μπω στη διαδικασία του να αναφέρω αναλυτικά και ονομαστικά θα ξημερώσουμε, οπότε απευθύνομαι γενικά, ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.:Ρ

Και ως απόδειξη πως ο Χάρι Πότερ δεν είναι και δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μαγεία: Σήμερα όταν γύρισα σπίτι, κατέβασα το πρώτο βιβλίο του Χάρι Πότερ από το ράφι. Κάτι με τράβηξε προς τα εκεί. Όταν μου το είχε χαρίσει μια οικογενειακή μας φίλη, μου είχε πει χαρακτηριστικά πως "θα μου αλλάξει τη ζωή". Το άνοιξα στην πρώτη σελίδα, εκεί που πάντα θυμόμουν πως υπήρχε μια αφιέρωση, αλλά ποτέ δεν είχα προσέξει ιδιαίτερα.

Στην Κατερίνα με πολλή αγάπη
5 Αυγούστου 2001

Στις 5 Αυγούστου του 2001, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον μικρό αυτόν μάγο. Στις 5 Αυγούστου του 2010, μπήκα στον κόσμο του HarryWorld. Kαι σήμερα, στις 5 Αυγούστου του 2012, 11 χρόνια μετά την πρώτη αυτή επαφή, μπορώ πλέον να πω με σιγουριά: 

It will always have to do with magic.