Sentimenti Contrastanti

Θέλω απλά να καταλάβετε και τη δική μου πλευρά!

Γιατί, γιατί, γιατί πρέπει πάντα να με πιάνουν τα κλάματα; Ακόμα και για το πιο απλό, φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο; Γιατί πρέπει πάντα να επιβεβαιώνω πως έχουν δίκιο που δεν ασχολούνται μαζί μου;

Γιατί πρέπει όλοι να με βλέπουν πάντα σαν το μικρό κοριτσάκι που πρέπει να προστατεύσουν, που δεν χρειάζεται να της δίνουν σημασία γιατί είναι αόρατη; 

Επειδή είμαι κάμποσους πόντους πιο κοντή από αυτούς και υπερβολικά κλειστός χαρακτήρας;

Α,ναι. Αν δεν μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια όταν σου μιλάει, δεν αξίζεις. Αν πρέπει να χαμηλώσει το βλέμμα για να συναντήσει το δικό σου, είσαι κατώτερη. Έτσι πάει! Έχει σημασία τι νιώθει ο άλλος; Είχε ποτέ; Είχαν ποτέ σημασία οι αναμνήσεις, υπήρξαν; Ήταν αληθινές;

Και ξαφνικά, χωρίς να το περιμένεις, βλέπεις όλα αυτά που προσπαθούσες να κρύψεις από τον ίδιο σου τον εαυτό, να πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Μερικές λέξεις, που γκρεμίζουν το τείχος που έχτισες με τόση προσοχή γύρω σου. Κάθε λέξη γκρεμίζει κι ένα κομμάτι. Γιατί αυτά, αυτά που ήθελες να κρύψεις, τα ξέρει, και ακούς να σου τα λέει, και ξέρεις πως έχει δίκιο, και κάθε λέξη γκρεμίζει κι ένα κομμάτι... Κι εσύ στέκεσαι εκεί, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι, απλά ακούς και βλέπεις το τείχος να πέφτει. 

Αυτό είναι το πρόβλημά σου!
Δεν μπορείς να πάρεις αποφάσεις

Φοβάσαι τι θα πουν, τι θα σκεφτούν, φοβάσαι, κοριτσάκι, και σκέφτεσαι πάντα τους άλλους

και ξαφνικά βρέθηκες αντιμέτωπη με επιλογές που έπρεπε να κάνεις εσύ, με αποφάσεις που έπρεπε να πάρεις εσύ

τα 'χασες 

γιατί έσπασαν οι γυάλινοι τοίχοι και το ρολόι στο παλάτι σήμανε μεσάνυχτα

Πανικοβάλλεσαι με το παραμικρό, φοβάσαι

Αλλά η ζωή δεν θα σε περιμένει για πολύ ακόμα

Για ακόμα μια φορά, νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν. Γιατί δεν θέλω να ακούσω άλλα, δεν αντέχω να ακούσω άλλα. Γιατί ναι, έχει δίκιο, έχει δίκιο. Πάντα έχει δίκιο, και αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα. Ξέρει πότε να χτυπήσει και πώς. 

Το μόνο που κάνεις είναι να προχωράς προς τα πίσω

Δεν μπορώ, για μία και μόνη φορά, να μην φανώ τόσο αδύναμη; Να ακούσω αυτά που μου λέει και απλώς να παραμείνω ανέκφραστη; Να μην επιβεβαιώσω το ρόλο του μικρού, αδύναμου κοριτσιού που μου έδωσαν; Έναν ρόλο που δεν θέλω, εγώ θέλω να μιλάω, να ακούγομαι, να με βλέπουν και να αντιλαμβάνονται την ύπαρξή μου! Όχι να είμαι στη σκιά, άχρωμη κι αόρατη!

Αλλά ξέχασα, δεν γίνεται

Γιατί πρέπει να χαμηλώσεις το βλέμμα για να συναντήσεις το δικό μου

We never noticed the beauty because we were too busy trying to create it

 "Μιλάω σοβαρά, Τάλι" είπε η Σέι όταν βγήκαν από το νερό. " Η μύτη σου δεν είναι άσχημη. Μαρέσουν επίσης και τα μάτια σου."

"Τα μάτια μου; Τώρα τρελάθηκες τελείως. Είναι πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο."
"Ποιος το λέει αυτό;"

"Η βιολογία."

Η Σέι της πέταξε μια χούφτα νερό. "Δεν φαντάζομαι να πιστεύεις αυτές τις σαχλαμάρες - ότι υπάρχει μόνο ένας τύπος ομορφιάς κι όλοι είναι προγραμματισμένοι να συμφωνούν μ'αυτό;"

"Το θέμα δεν είναι να το πιστέψεις, Σέι. Το νιώθεις μέσα σου. Έχεις δει ωραίους. Είναι...είναι υπέροχοι."

"Είναι όλοι ίδιοι."

" 'Ετσι νόμιζα κι εγώ. Αλλά ο καθένας έχει τον τύπο του. Απλά έχουν αμβλυνθεί οι διαφορές γιατί δεν είμαστε όλοι τέρατα."

" Μα δεν είμαστε τέρατα, Τάλι. Είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι. Μπορεί να μην είμαστε εντυπωσιακά όμορφες, αλλά δεν είμαστε κούκλες μπάρμπι."

"Εντάξει, Σέι, αλλά υπάρχει και η ασχήμια μας. Δεν μπορείς να την αλλάξεις με ευχές, ή λέγοντας στον εαυτό σου πως είσαι ωραία. Γι'αυτό επινόησαν την επέμβαση."
"Σε όλη σου τη ζωή, βλέπεις μόνο ωραία πρόσωπα.Οι γονείς σου, οι δάσκαλοί σου, όλοι πάνω από τα 16 είναι ωραίοι. Αλλά δεν γεννιέσαι περιμένοντας μια τέτοια ομορφιά...σε προγραμματίζουν να πιστεύεις πως οτιδήποτε άλλο είναι άσχημο."

"Δεν είναι προγραμματισμός, είναι μια φυσική αντίδραση. Και, το πιο σημαντικό, είναι δίκαιο. Τον παλιό καιρό ήταν κάτι που αφηνόταν στην τύχη - άλλοι άνθρωποι ήταν όμορφοι, άλλοι κάπως όμορφοι και άλλοι άσχημοι σε όλη τους τη ζωή. Τώρα είναι όλοι άσχημοι...μέχρι να γίνουν ωραίοι. Δεν υπάρχουν χαμένοι."

Το απόσπασμα είναι από ένα βιβλίο που διαβάζω, για έναν κόσμο στον οποίο όλοι οι άνθρωποι, μόλις κλείσουν τα 16, υποβάλλονται σε μια επέμβαση που διορθώνει οποιαδήποτε ατέλεια και τους κάνει όμορφους. Όλοι έχουν μάθει να έχουν ως μοναδικό κριτήριο την ομορφιά και την εξωτερική εμφάνιση.

Νομίζω, αυτό συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Πάρα πολλοί άνθρωποι κρίνουν τον άλλο αποκλειστικά και μόνο από το πώς είναι εξωτερικά. Και δεν μιλάω για την πρώτη εντύπωση -για την οποία, ούτως ή άλλως, δεν έχεις κάτι άλλο να κρίνεις- αλλά γενικά. "Αυτή δεν είναι αρκετά όμορφη, δεν κάνουμε παρέα μαζί της." ή "Μα κοίτα τον πώς είναι, σιγά μην του μιλήσεις κιόλας". Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το τι υπάρχει κάτω από αυτό που φαίνεται. 

Ακόμα και στα παιδικά παραμύθια. Η πριγκίπισσα είναι καλή, άρα όμορφη. Η μάγισσα είναι κακιά, άρα άσχημη. Κι έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν με αυτό το πρότυπο.

"Εγώ φταίω για όλα. Έπρεπε να στο είχα πει νωρίτερα. Αν είχες περισσότερο χρόνο να συνηθίσεις στην ιδέα, ίσως..."
"Σέι, δεν θα συνήθιζα ποτέ στην ιδέα. Δεν θέλω να μείνω άσχημη σε όλη μου τη ζωή. Θέλω αυτά τα τέλεια μάτια και τα χείλια, θέλω να κόβεται η ανάσα σε όποιον με κοιτάζει. Και να με βλέπουν όλοι και να λένε "Ποια είναι αυτή;" και να θέλουν να με γνωρίσουν και να προσέχουν τι λέω."

{Γράμμα σε μια νεράιδα}

Τρεις πράσινες σελίδες σε ένα πράσινο τετράδιο, ακριβώς μετά τη σελίδα με τη λεβάντα. Λουίζα. Κάτι από λ, τέλος πάντων.

Αγαπημένη μου νεράιδα,

θέλω επιτέλους να νιώσω πως μ'αγαπούν. Για μια φορά. Ξέρω πως έχω την αγάπη της οικογένειάς μου, αλλά να...ζητάω...κάτι παραπάνω. Κάποιον που θα με αγαπήσει όχι επειδή είμαι αίμα του και είναι υποχρεωμένος, αλλά επειδή θα δει σε μένα κάτι που να αξίζει να αγαπηθεί.

Είμαι σε αυτόν τον κόσμο σχεδόν 16,5 χρόνια, και ποτέ κανείς δεν το έχει κάνει. Όλοι φεύγουν, αγαπημένη μου νεράιδα. Όλοι φεύγουν. Κάθονται ίσα-ίσα ώσπου να δεθώ και να νιώσω ασφάλεια, και μετά εξαφανίζονται. Δεν έχω φίλους, όλοι έχουν φύγει...για κανέναν δεν είμαι αρκετά καλή ώστε να με αγαπήσει. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν...

Βέβαια, έχω συνηθίσει. Ξέρω πως μόλις δεθώ με κάποιον και τον θεωρήσω φίλο μου θα μου γυρίσει την πλάτη, και το έχω συνηθίσει. Δεν με πειράζει πια.

Συνειδητοποιώ τώρα πως αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει. Συνειδητοποιώ τώρα πως κάθε φορά που το λέω αυτό στον εαυτό μου, είναι για να τον καθησυχάσω. Για να νομίζει πως όλα είναι καλά, και να απαλύνω τον πόνο. Το κενό, όμως, μεγαλώνει, μεγαλώνει επικίνδυνα.

Ζηλεύω τόσο όταν βλέπω έξω παρέες, να κάνουν βόλτες, να μιλάνε, να γελάνε. Να γελάνε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και ζηλεύω τόσο, θέλω κι εγώ μια φίλη, που θα είναι δεδομένο ότι θα καθίσουμε μαζί στο θρανίο ή θα περάσουμε μαζί το Σαββατοκύριακό ή...

Κουράστηκα τη μοναξιά, αγαπημένη μου νεράιδα. Δεν θέλω κάποιον να απαλύνει το κενό μέσα μου. Θέλω κάποιον να το εξαφανίσει. Για πάντα. Γιατί κουράστηκα. Όταν το κενό αυτό εξαπλωθεί τόσο, που δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά αυτό, τι θα κάνω τότε, νεράιδα; Είναι τόσο παράλογο αυτό που ζητάω; Λίγη αγάπη; Βέβαια, η αγάπη δεν αγοράζεται και δεν εξαναγκάζεται...

Απόψε το βράδυ, νεράιδά μου, η δύναμή σου είναι μεγάλη. You are a fairy, you belong to the downworlders. Down=dark. Σήμερα είναι η νύχτα των Σκοτεινών Κάστερ.

Τώρα, που κάθομαι ξαπλωμένη στα κεραμίδια  με μοναδικό φως την Πανσέληνο, νιώθω την ανάγκη για αγάπη μεγαλύτερη από ποτέ. 

Αγαπημένη μου νεράιδα, ίσως να μην μου δώσεις σημασία. Ίσως δεν χρειάζομαι ελπίδες. Μετά την Πανσέληνο, όμως, το φεγγάρι θα κυλήσει και θα φτάσει στην Νύχτα των Φωτεινών. Και τότε ίσως τα όνειρα πραγματοποιηθούν.

Αγαπημένη μου νεράιδα, μην με ξεχάσεις.

It has to do with magic. It always will.

Είναι περίεργο το πόσο και πώς μπορεί να σου αλλάξει εντελώς την ζωή κάτι φαινομενικά απλό, και τόσο συνηθισμένο.

Ένα φόρουμ, για παράδειγμα. Ένα από τα χιλιάδες, εκατομμύρια ίσως που υπάρχουν.

Πριν από 2 χρόνια, στις 5 Αυγούστου 2010, μια συνηθισμένη, ζεστή καλοκαιρινή μέρα σαν όλες τις άλλες συνηθισμένες, ζεστές καλοκαιρινές μέρες, με πήρε τηλέφωνο η θεία μου, που ήξερε πόσο κολλημένη είμαι με τον Χάρι Πότερ. Είχε μόλις διαβάσει σε μια εφημερίδα ένα αφιέρωμα για το καλύτερο φόρουμ της Ελλάδας, που ονομαζόταν... ΗarryWorld. Με το που το άκουσα, έτρεξα στον υπολογιστή, μπήκα στο ίντερνετ και πληκτρολόγησα την διεύθυνση που μου έδωσε. Ήταν ίσως μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου...

Αμέσως μαγεύτηκα. Θυμάμαι να παλεύω να κάνω τα 10 ποστ που απαιτούνταν για να μπω σε κοιτώνα, τα οποία μου φαίνονταν βουνό... Θυμάμαι να χάνομαι στο Αίθριο, στα τόπικ των βιβλίων και των ταινιών, στο Τσουκάλι. Θυμάμαι το ΠΜ που μου έλεγε πως μπήκα στο Ράβενκλοου. Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα χαμένη μέσα σε αυτόν τον μαγικό κόσμο, πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα καταφέρω να τον εξερευνήσω όλο. Θυμάμαι τις εβδομάδες που χρειάστηκα για να μάθω να ξεχωρίζω το τόπικ από το ποστ, τον μοντ από τον άντμιν, το spoiler από το quote.

Μέσα σε αυτό το φόρουμ βρήκα μια οικογένεια. Σε μια περίοδο που είχα τόσο πολύ ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου, ενώ στην εξω-φορουμική μου ζωή απλά δεν είχα, εδώ μέσα βρήκα. Βρήκα ανθρώπους που μπορώ, πολύ απλά, να αποκαλέσω Φ Ι Λ Ο Υ Σ. Δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά, αλλά ξέρω πως είναι πιο αληθινοί από τους περισσότερους γνωστούς μου. Ξέρω πως όταν με ρωτάνε τι κάνω, περιμένουν την απάντηση. Και νοιάζονται για το ποια θα είναι η απάντηση. Και χάρη σ'αυτούς, βρήκα τη δύναμη που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Αν μπω στη διαδικασία του να αναφέρω αναλυτικά και ονομαστικά θα ξημερώσουμε, οπότε απευθύνομαι γενικά, ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.:Ρ

Και ως απόδειξη πως ο Χάρι Πότερ δεν είναι και δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μαγεία: Σήμερα όταν γύρισα σπίτι, κατέβασα το πρώτο βιβλίο του Χάρι Πότερ από το ράφι. Κάτι με τράβηξε προς τα εκεί. Όταν μου το είχε χαρίσει μια οικογενειακή μας φίλη, μου είχε πει χαρακτηριστικά πως "θα μου αλλάξει τη ζωή". Το άνοιξα στην πρώτη σελίδα, εκεί που πάντα θυμόμουν πως υπήρχε μια αφιέρωση, αλλά ποτέ δεν είχα προσέξει ιδιαίτερα.

Στην Κατερίνα με πολλή αγάπη

5 Αυγούστου 2001

Στις 5 Αυγούστου του 2001, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον μικρό αυτόν μάγο. Στις 5 Αυγούστου του 2010, μπήκα στον κόσμο του HarryWorld. Kαι σήμερα, στις 5 Αυγούστου του 2012, 11 χρόνια μετά την πρώτη αυτή επαφή, μπορώ πλέον να πω με σιγουριά: 

It will always have to do with magic. 

One step forward, two steps back

Βαρέθηκα. Απλά βαρέθηκα.

Κάθε φορά που πάω να πετύχω κάτι, πάντα κάτι με σταματάει, και καταλήγω να γυρίζω προς τα πίσω, αντί να προχωράω.

Είχα πάρει την απόφαση, αύριο να κάνω το μεγάλο βήμα. Να μιλήσω. Αλλά ενώ ήμουν έτοιμη να της στείλω το μήνυμα αύριο να πάμε για καφέ, είδα τις φωτογραφίες στο φεισμπουκ. Και για ακόμα μια φορά το μετάνιωσα. Και για ακόμα μια φορά, τίποτα δεν θα αλλάξει. Όχι ότι θα άλλαζε δηλαδή, αλλά θα είχα προσπαθήσει.

Αλλά, τίποτα. Πάντα πάω προς τα πίσω.

Γιατί δεν μπορώ για μια φορά στη ζωή μου να ξέρω τι θέλω να κάνω; Να μπορώ να αποφασίσω τι θα κάνω; Δεν μου αρέσει η μία επιλογή, δεν μου αρέσει ούτε η άλλη. Δεν μπορώ όμως να μείνω κολλημένη στη μέση...ο χρόνος κυλάει...

Κι εγώ δεν κάνω τίποτα. Για κάθε βήμα που κάνω προς τα μπρος, για κάθε μικρή προσπάθεια, καταλήγω να κάνω δυο βήματα προς τα πίσω. Και κάποια στιγμή θα βρω στον τοίχο, από εκεί που ξεκίνησα. Και τότε; 

Sweet-raptured life^_^

 Δεν έχω σκοπό να αφήσω αυτό το μπλογκ, ειδικά με όλα αυτά που τράβηξα για να το ανοίξω επιτέλους... Απλά,ξεκίνησα ένα ακόμα, πιο χαρούμενο, πιο καμμένο, με δυο από τα πιο αγαπημένα μου άτομα.<3

 Να'μαστε:

http://sweet-raptured-life.blogspot.gr/

Θα συνεχίσω να γράφω και στα 2 ^_^

It's not over yet

Μετά το σημερινό, και τα 2 μέρη του Proficiency είναι επισήμως τσεκαρισμένα.(:

Απλά...δεν θέλω να τελειώσει. Όχι, δεν θέλω να ξαναδώσω, θέλω να το έχω πάρει να τελειώνω, αλλά θα μου λείψει αυτή η ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες..

Ειδικά μετά τα Χριστούγεννα, κλείναμε 3ωρα στο φροντιστήριο,επί 7 μέρες τη βδομάδα. Αλλά αυτά τα 3ωρα, παρόλο που γκρίνιαζα με τη διπλανή μου ότι δεν περνάει η ώρα(:Ρ), ήταν υπέροχα. Ήταν το μοναδικό πράγμα που μου έδινε δύναμη. Γελούσα, γελούσα τόσο πολύ. Η διπλανή μου περνούσε τις ώρες της ζωγραφίζοντας τα βιβλία μου, με προτίμηση τις σελίδες που δεν είχαμε φτάσει ακόμα. Άντε να γράψεις μετά.:Ρ Μόλις καλοκαίριασε, επεκτάθηκε και πάνω μου. Αυτή τη στιγμή έχω ένα τεράστιο Pennyyy with love<3 στο χέρι κ μια καρδούλα στο πόδι-.- Και κάτι λουλουδάκια:Ρ 

Μαζί της έχω κάνει τα πάντα.:Ρ Από ανταλλαγή τραγουδιών και ατέλειωτες ώρες fruit ninja κάτω από το θρανίο, ως κούρεμα κανονικότατο με ψαλίδι.^_^

Χθες κάναμε το τελευταίο μάθημα,speaking. Είχαμε χωριστεί στα couples μας(μπορούσαμε να διαλέξουμε,ήταν τέλειο:D) και είχε πιάσει ο καθένας μια τάξη/διάδρομο να κάνει. Εμείς δεν χωρούσαμε κ κάτσαμε στο παγκάκι απέξω-.- 3 η ώρα το μεσημέρι, μες τον ήλιο. Ευτυχώς μετά η καθηγήτρια μας άνοιξε το πότισμα,και όποτε ζεσταινόμασταν βουτάγαμε κυριολεκτικά..γίναμε λίγο μουσκίδι αλλά δροσιστήκαμε^_^ Πρέπει να το καθιερώσουν, τα προφορικά να γίνονται σε παραλία.

Σήμερα, μόλις τελειώσαμε όλοι, ξεκινήσαμε να γυρίζουμε(Ευτυχώς ήταν κοντά αυτή τη φορά).Πήραμε και κάτι χυμούς-αποτυχίες (είδες το μοβ,σου άρεσε, μετά δεν πινόταν. Ε τελικά ήταν ωραίο-καθόλου αναποφάσιστες δεν είμαστε:Ρ) και καταλήξαμε κάτω από το σπίτι  μιας κοπέλας...πρέπει να κλείσαμε 2ωρο εκεί πέρα. Τένις,μπάσκετ,street dance και ύπνος: ο διαγωνισμός που θα κάνουμε. Και κάτι dragonball λέγανε αλλά δεν τα κατάλαβα:Ρ Αυτό δεν θέλω να χάσω. Που επειδή τελειώναμε 10 η ώρα και ήταν σκοτάδι, γυρνάγαμε ο ένας στον άλλο σπίτι και καθόμασταν από κάτω με τις ώρες...

Την Κυριακή θα πάμε για μπάνιο. Όλοι μαζί. Proficiency may be over, but this is not over yet.:)