One step forward, two steps back

Βαρέθηκα. Απλά βαρέθηκα.

Κάθε φορά που πάω να πετύχω κάτι, πάντα κάτι με σταματάει, και καταλήγω να γυρίζω προς τα πίσω, αντί να προχωράω.

Είχα πάρει την απόφαση, αύριο να κάνω το μεγάλο βήμα. Να μιλήσω. Αλλά ενώ ήμουν έτοιμη να της στείλω το μήνυμα αύριο να πάμε για καφέ, είδα τις φωτογραφίες στο φεισμπουκ. Και για ακόμα μια φορά το μετάνιωσα. Και για ακόμα μια φορά, τίποτα δεν θα αλλάξει. Όχι ότι θα άλλαζε δηλαδή, αλλά θα είχα προσπαθήσει.

Αλλά, τίποτα. Πάντα πάω προς τα πίσω.

Γιατί δεν μπορώ για μια φορά στη ζωή μου να ξέρω τι θέλω να κάνω; Να μπορώ να αποφασίσω τι θα κάνω; Δεν μου αρέσει η μία επιλογή, δεν μου αρέσει ούτε η άλλη. Δεν μπορώ όμως να μείνω κολλημένη στη μέση...ο χρόνος κυλάει...

Κι εγώ δεν κάνω τίποτα. Για κάθε βήμα που κάνω προς τα μπρος, για κάθε μικρή προσπάθεια, καταλήγω να κάνω δυο βήματα προς τα πίσω. Και κάποια στιγμή θα βρω στον τοίχο, από εκεί που ξεκίνησα. Και τότε; 

Sweet-raptured life^_^

 Δεν έχω σκοπό να αφήσω αυτό το μπλογκ, ειδικά με όλα αυτά που τράβηξα για να το ανοίξω επιτέλους... Απλά,ξεκίνησα ένα ακόμα, πιο χαρούμενο, πιο καμμένο, με δυο από τα πιο αγαπημένα μου άτομα.<3

 Να'μαστε:

http://sweet-raptured-life.blogspot.gr/

Θα συνεχίσω να γράφω και στα 2 ^_^

It's not over yet

Μετά το σημερινό, και τα 2 μέρη του Proficiency είναι επισήμως τσεκαρισμένα.(:

Απλά...δεν θέλω να τελειώσει. Όχι, δεν θέλω να ξαναδώσω, θέλω να το έχω πάρει να τελειώνω, αλλά θα μου λείψει αυτή η ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες..

Ειδικά μετά τα Χριστούγεννα, κλείναμε 3ωρα στο φροντιστήριο,επί 7 μέρες τη βδομάδα. Αλλά αυτά τα 3ωρα, παρόλο που γκρίνιαζα με τη διπλανή μου ότι δεν περνάει η ώρα(:Ρ), ήταν υπέροχα. Ήταν το μοναδικό πράγμα που μου έδινε δύναμη. Γελούσα, γελούσα τόσο πολύ. Η διπλανή μου περνούσε τις ώρες της ζωγραφίζοντας τα βιβλία μου, με προτίμηση τις σελίδες που δεν είχαμε φτάσει ακόμα. Άντε να γράψεις μετά.:Ρ Μόλις καλοκαίριασε, επεκτάθηκε και πάνω μου. Αυτή τη στιγμή έχω ένα τεράστιο Pennyyy with love<3 στο χέρι κ μια καρδούλα στο πόδι-.- Και κάτι λουλουδάκια:Ρ 

Μαζί της έχω κάνει τα πάντα.:Ρ Από ανταλλαγή τραγουδιών και ατέλειωτες ώρες fruit ninja κάτω από το θρανίο, ως κούρεμα κανονικότατο με ψαλίδι.^_^

Χθες κάναμε το τελευταίο μάθημα,speaking. Είχαμε χωριστεί στα couples μας(μπορούσαμε να διαλέξουμε,ήταν τέλειο:D) και είχε πιάσει ο καθένας μια τάξη/διάδρομο να κάνει. Εμείς δεν χωρούσαμε κ κάτσαμε στο παγκάκι απέξω-.- 3 η ώρα το μεσημέρι, μες τον ήλιο. Ευτυχώς μετά η καθηγήτρια μας άνοιξε το πότισμα,και όποτε ζεσταινόμασταν βουτάγαμε κυριολεκτικά..γίναμε λίγο μουσκίδι αλλά δροσιστήκαμε^_^ Πρέπει να το καθιερώσουν, τα προφορικά να γίνονται σε παραλία.

Σήμερα, μόλις τελειώσαμε όλοι, ξεκινήσαμε να γυρίζουμε(Ευτυχώς ήταν κοντά αυτή τη φορά).Πήραμε και κάτι χυμούς-αποτυχίες (είδες το μοβ,σου άρεσε, μετά δεν πινόταν. Ε τελικά ήταν ωραίο-καθόλου αναποφάσιστες δεν είμαστε:Ρ) και καταλήξαμε κάτω από το σπίτι  μιας κοπέλας...πρέπει να κλείσαμε 2ωρο εκεί πέρα. Τένις,μπάσκετ,street dance και ύπνος: ο διαγωνισμός που θα κάνουμε. Και κάτι dragonball λέγανε αλλά δεν τα κατάλαβα:Ρ Αυτό δεν θέλω να χάσω. Που επειδή τελειώναμε 10 η ώρα και ήταν σκοτάδι, γυρνάγαμε ο ένας στον άλλο σπίτι και καθόμασταν από κάτω με τις ώρες...

Την Κυριακή θα πάμε για μπάνιο. Όλοι μαζί. Proficiency may be over, but this is not over yet.:)

A new start

Με το παλιό μου μπλογκ να έχει διαγραφεί, το πρώτο βήμα έγινε. Αν δεν το ανοίξω μέσα σε 3 μήνες, όπως φρόντισε να με ενημερώσει η google, θα διαγραφεί τελείως. Αρκεί να καταφέρω να μην επιστρέψω.

Αυτό που θέλω,που έχω ανάγκη, είναι μια αλλαγή. Μια νέα αρχή. Σε οποιονδήποτε τομέα. Με το να μην μπορώ να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω τις αναρτήσεις μου, ίσως καταφέρω να τις ξεχάσω κιόλας. Μια απ'αυτές τις μέρες, θα πατήσω κι εκείνο το δεξί κλικ-διαγραφή που θα εξαφανίσει μπόλικες φωτογραφίες από τον υπολογιστή μου.

Δεν μπορείς να διαγράψεις το παρελθόν. Μπορείς όμως να το αφήσεις πίσω. Είναι παρελθόν. Ό,τι έγινε, έγινε, τέλος, το αφήνουμε πίσω.

Μήνες τώρα, η μαμά μου με πρήζει "να κόψω επιτέλους τη μαλλούρα." Η αλήθεια είναι πως το λατρεύω το μαλλί μου, έχω καταφέρει να το φτάσω μόλις λίγω κάτω απ'το στήθος, το πιο μακρύ που είχα ποτέ. Με κονταίνει όμως,έχει δίκιο. Το μαζεύω πίσω και αφήνω μπροστά μόνο τις μπροστινές τούφες,έτσι που να μου φτάνει λίγο πάνω απ'τον ώμο. Μου φαίνεται ΠΑΡΑ πολύ κοντό, αλλά...μ'αρέσει! Για λίγο, τουλάχιστον. Αλλά να το κόψω στ'αλήθεια; Φοβάμαι ότι θα το μετανιώσω σχεδόν αμέσως.Αν δεν μου αρέσει; Πόσο θα κάνει να ξαναμακρύνει; Από την άλλη... χρειάζομαι μια αλλαγή!

Μια απ'αυτές τις μέρες, σκοπεύω να μιλήσω σε μια πρώην φίλη. Έχουν μαζευτεί πολλά, και δεν ξέρω αν μπορώ να τα αντέξω. Ελπίζω,παρ'όλο που πέρασε τόσος πολύς καιρός, να με καταλάβει. Από αυτή τη συζήτηση, θα εξαρτηθεί αν το Σεπτέμβρη θα αλλάξω σχολείο. Νέο σχολείο, αλλαγή! Φοβάμαι όμως. Κανείς δεν εγγυάται ότι τα πράγματα εκεί θα είναι καλύτερα.

16 μέρες έμειναν για τις διακοπές. Ίσως πετύχω και τότε μια αλλαγή.

Φοβάμαι τις αλλαγές,να πάρει. Αλλά τις έχω τόσο πολύ ανάγκη. The point is, τι να αλλάξω; Τι μπορώ να αλλάξω;